Hoe ouder ik word, hoe vaker dit me overkomt. En iedereen maar roepen: ‘hoort bij je leeftijd!’ Maar ondertussen is het wel mijn dagelijks meest gebruikte term: ook alweer.

Om te beginnen: namen. Godsamme! ‘Hoe heet die actrice ook alweer? Zij speelde ook mee in die serie die we samen gekeken hebben, die Engelse serie over het koningshuis, eehhh hoe heette dat ook alweer? The Queen?’

‘Nee,’ roept mijn vrouw, The Crown.’

‘Och ja, nu weet ik het weer, maar die actrice, ze speelde zo mooi de koningin, haar voortanden staan en beetje naar voren en ze heeft zo’n enorm lieve uitstraling. Godsamme! Hoe heet dat mens ook alweer? Daar word je toch gek van? Ze was laatst in die leuke show van die Engelse presentator, hoe heet díe ook alweer, ehhh ja! Graham Norton toch?’

Ondertussen Googelt mijn vrouw erop los en komt met het bevrijdende antwoord: ‘Olivia Colman.!’

‘Hèhè, ja, dat is ze, pffft.’

Het is maar een voorbeeld van de vele malen per dag dat ik niet op een naam kan komen.

Even later sta ik bij de koelkast met de deur open. ‘Shit! Wat ging ik hier ook alweer doen?’ Totdat het kwartje valt en ik onderweg was om een sapje te pakken. Gelukkig, ook weer opgelost.

Weer even later hoor een geweldige hit uit bijvoorbeeld de jaren 60. Ik zing het volledig mee maar ehhh, ‘hoe heet die groep toch ook alweer?’ Weer Googelen en na een paar minuten heb ik ze te pakken: The Four Tops. Hèhè. Ik kan weer verder.

Waarom ik dit schrijf? Tja, mijn lieve oudste zus begint het een beetje te verliezen. 79 is ze. Noem het maar recht voor zijn raap: Alzheimer. Langzaam maar zeker gaat ze achteruit. Een goed gesprek met haar voeren zoals een paar jaar terug lukt niet meer. Ze herhaalt haar woorden en zinnen tot in den treure. Haar routines voert ze nog prima uit maar zaken als tijd, dag, week, maand of jaar raken uit haar systeem. Ze schrijft zoveel ze maar kan op, om het maar niet te vergeten. Ze haalt zaken door elkaar. Ze is er boos om, dat haar dit overkomt. Ze weet het nu nog te verklaren, dat ze vaak in de war is. Maar op enig moment zal ze ook dát besef gaan verliezen en wat dan?

Het doet me groot verdriet in het besef dat het onomkeerbaar is. Vreemd genoeg doet het me steeds denken aan een boek wat ik ooit heb gelezen van Bernlef: ‘Hersenschimmen’.

Lees het maar, dan weet je wat ik bedoel en hoe ik me hierbij voel want straks, als ik haar ga telefoneren, komt er moment dat ze zegt: wie ben jij ook alweer?